Onze eerste dagen in Lillehammer

Zoals gisteren beloofd delen wij graag onze belevenissen van de eerste dagen in Lillehammer. Wat een mooi plaatsje is dit met genoeg te doen! 

Gisterenavond hadden we geen zin meer om boodschappen te doen en te koken dus zijn we in Lillehammer wat gaan eten. Onderweg belde Dirja een eettentje en hield Ro zijn ogen op weg. Waarom we dit zo expliciet benoemen horen jullie zo. Even terug naar het eten. We werden hartelijk ontvangen door de barman en we kregen een mooi plekje buiten aan de rivier. Dit was genieten zeg. Bijkomen van de lange autorit en even laten bezinken dat we hier nu echt zijn en dat we maar boffen dat we dit kunnen en mogen doen
Ohja, tijd voor de extra uitleg. Als je hier met de auto rijdt is het blijkbaar heel normaal dat dieren hier ook uitgebreid gebruik van maken. Een paar schaapjes op de weg is prima en kan je ook nog wel rustig voorbij. Maar met koeien wordt het toch een ander verhaal 😅. Een stuk of 10 koeien liepen op hun gemakje op de weg en maakten totaal geen aanstalten om van de weg af te gaan. Dit leverde natuurlijk mooi beeldmateriaal op en een verschrikkelijke lachbui. Hopelijk lukt dat om te delen. Moe en voldaan kwamen we terug in ons fijne huisje en gingen we lekker naar bed. Nieuwe indrukken kosten veel energie en de volgende dag wilden we weer fit zijn!

Na een wat onrustige nacht omdat we even moesten wennen aan de nieuwe bedden stonden we toch enthousiast op. Bert had hier wederom weer geen last van, hij viel als een blok in slaap en had totaal geen last van al het nieuws.
Tijd om op pad te gaan! Om 10:00 uur zaten we in de auto voor onze eerste wandeling op de nieuwe wandelschoenen. De boys kwamen al snel tot de conclusie dat deze schoenen toch wel nodig waren. We reden naar het Olympisch park, waar Lillehammer om bekend staat vanwege de Winterspelen, en bij de schans was ons startpunt. We hadden hier een keuze: met de stoeltjeslift omhoog of alle treden omhoog lopen. In eerste instantie waren de meningen verdeeld en jullie mogen zelf die verdeling maken 😉. Gelukkig kwamen we al snel tot het gezamenlijke besluit om alle treden omhoog te lopen. 
En daar gingen we! Wim en Dirja wilden alle treden tellen en liepen wat extra treden op en neer zodat ze van het begin af aan konden tellen. Dit was overbodig aangezien er na elke 100 treden een sticker op de trede zit…. Ach wat extra beweging kon geen kwaad. We werden ook nog getrakteerd op een mooie sprong van de schans. Iemand was aan het trainen en normaal zie je zo’n sprong alleen op tv. Dit hadden we toch weer mooi meegepikt. Na 936 treden kwamen we boven op de schans. Zonder gemopper, mooie uitzichten en met veel foto’s kwamen we aan. We konden trots zijn op onszelf. Het was een hele klim maar zeker de moeite waard. Dit was pas het begin want de wandeling was nog niet klaar. Ongeduldig werd er gevraagd of we verder konden gaan. Op naar het tweede mooie uitzicht. Nu kwam de grip van onze wandelschoenen goed van pas. We moesten dalen maar dit deden we op een helling met losse steentjes. Dus stapje voor stapje en een beetje glijdend daalden we af. Bert daalde af alsof het geasfalteerd was dus die was in no time beneden 😂. Uiteindelijk kwamen we heelhuids beneden, zelfs geen schrammetje. We waren op zoek naar een bruggetje waar je op een waterval uitkijkt. Gedurende de wandeling hoorden we de rivier al stromen dus we wisten dat we goed zaten. We vonden het smalle paadje in het bos en dit leidden ons naar een krachtige waterval. Nu snapten we waarom we het zo goed konden horen. Wat een geweld en dit verveelt nooit om te zien.

Genoeg gewandeld voor vandaag en we liepen terug naar de auto. Even snel boodschappen doen en dan lunchen in ons huisje. Dat snel boodschappen doen was niet helemaal gelukt. Toch lastig dat Noors. Je kan er niet zomaar vanuit gaan dat een donkerblauw melkpak, volle melk is. En dit is nog maar 1 voorbeeld. Ondertussen waren we wat “hangry” geworden maar Google translate heeft ons geholpen en uiteindelijk hadden we alles verzameld.

Dirja is niet voor niks met drie mannen op stap en er was al sinds woensdag niet gevoetbald. Een dodelijke combinatie natuurlijk. Gelukkig hadden we een kunstgras veld met twee doeltjes helemaal voor ons zelf dus niks aan de hand. Dirja met een boek in de zon en de mannen oefenden hun voetbal skills. Zij heeft zo het idee dat we hier de andere dagen nog wel een keer terugkomen 😉.

Veel liefs en tot ons volgende verhaal,

De Kuijtjes