Gewijzigde plannen en een monster-wandeltocht

Goedemorgen!

Vanonder mijn heerlijk Oostenrijks dekbed de hoogste tijd voor een update.

Afgelopen twee dagen zijn we weer op pad geweest maar het weer zorgde voor een iets andere planning. Maandagochtend vertrokken we op tijd naar de skilift van de Weissee Gletscherwelt om daar de blauwe meren tussen de besneeuwde bergtoppen te kunnen zien. Na 40 minuten rijden en 13 haarspeldbochten omhoog kwamen we terecht in wat dikkere bewolking. De skilift naar het hoogste punt was daardoor gesloten dus we besloten om dit plan te bewaren voor een betere dag. Want we zitten tenslotte nog wel even in Oostenrijk.
13 haarspeldbochten weer naar beneden en het plan was om naar de Sigmund-Thun kloof in Kaprun te gaan en daar te wandelen. Een prima alternatief. Via een houten stellage werd je door de kloof geleid en het water kolkte onder je door. Door de grijze wolken leek het mos op de stenen nog groener. Vervolgens kon je na de kloof om de Klammsee wandelen en via een natuurpad omhoog bovenop de See kijken. 
De ochtend vloog voorbij en we besloten om onze middag in Zell am See te besteden. Lekker toeristisch maar prima te doen. Met een kaneel broodje van de bakker zaten we relax in het ondertussen doorgebroken zonnetje op een muurtje aan het bekende grote meer. Dit was maar van korte duur want een brutale mannetjes zwaan dacht daar anders over. Hij kwam heel dicht langs de muur naar mij toe zwemmen en had waarschijnlijk interesse in mijn broodje. Negeren had totaal geen zin want hij bleef maar naast me rond dobberen en ging niet weg. Toen ik opstond begin hij ook nog eens te blazen. In een gevecht met een zwaan was het laatste waar ik zin in had dus weglopen was de enige optie. Yvon zat tegenover me en daar was hij gelukkig minder intimiderend tegen. We kozen een ander plekje op de muur maar meneer zwaan kwam weer vrolijk aanzwemmen. Daar had ik natuurlijk totaal geen zin in, dus onze rust (vooral die van mij) was snel voorbij. Dan maar lekker terug naar ons appartement en de plannen voor de volgende dag bespreken. Twee wandelingen hadden we uitgekozen; eentje voor als het bewolkt bleef en eentje voor als het toch zonnig zou worden. 
 

Vroeg op om de bewolking te checken is ondertussen routine geworden. Slaperig rond 7:15/7:30 hadden we ingeschat dat de bewolking zou wegtrekken. Dus aankleden, ontbijten, lunch en tas klaarmaken en de auto in. Op naar de Seebachsee, met nadruk op ‘OP’ want het meer ligt op 2083 meter tussen de bergen verstopt en de parkeerplaats ligt 1000 meter lager. Dus we moesten 1000 meter omhoog en uiteindelijk ook weer 1000 meter naar beneden. Om 9:30 startte we onze tocht. We zijn echt wel wat gewend qua wandelingen maar dit was echt wel even afzien. Het eerste half uurtje via de weg omhoog ging prima en toen kwamen we bij het bergpad. Dit pad loopt zigzaggend steil omhoog en het bordje gaf 2,5 uur lopen aan. Nou, hier was geen minuut aan gelogen dus verstand op nul en gewoon elke keer de ene voet voor de andere. Nergens een vlak stukje te bekennen dus even bijkomen zat er niet in. Behalve als je stilstond maar na twee meter zat je hartslag weer tussen je oren te bonken. Uiteindelijk zagen we een hekje en het pad rechtdoor dus het zigzaggen was klaar. Nat van het zweet ploften we op het bankje neer om iets te eten. Even bijkomen want we waren er nog niet. Het steilste stuk zat erop maar de laatste meters waren ook nog even doorbijten. Om 12:15 tikte we het bordje 2000 meter aan en het uitzicht was geweldig. Nog even een stukje vlak en daar lag de Seebachsee verstopt. Ondertussen was het bewolkt geworden maar het grijze wolkendek gaf iets magisch aan het groene meer. Hier zaten we een tijdje en we maakten ons klaar voor de afdaling. Tussen de geiten, koeien en langs de rivier kronkelden we naar beneden. Dit was minder vermoeiend voor je hart maar de been- en bilspieren begonnen te protesteren. Zeker toen het ook nog eens ging regenen en het glad werd op het smalle pad naar beneden. Het bos gaf wat beschutting maar het was goed opletten soms waar je je voeten kon neerzetten. Ook dit had zijn charmes. Ondanks de vermoeidheid en de pijntjes kwamen we om 15:45 voldaan aan bij de auto. De ruim 6-uur durende tocht zat erop en jullie mogen zelf aan de hand van de foto’s bepalen of het de moeite waard was. Wij vonden in ieder geval van wel 😉. 
 

We sloten deze dag af in een restaurant met familie van Yvon. Zij waren toevallig in de buurt en we hadden voor deze avond met z’n viertjes afgesproken. Fijn om na zo’n dag niet te hoeven koken.