Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en de kleur is ... oranjerood!

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en de kleur is ... oranjerood!

Na wederom een lange trip, werden we in Bryce Canyon bij de ingang al verrast met prachtige kleuren. We blijven in herhaling vallen, maar wauw wat schitterend weer 😍.

Het rood en oranje spat hier van de rotsen af en we komen ogen tekort! 

Het advies is om eerst helemaal door te rijden naar het einde en dan op de terugweg alles te bezichtigen. Nou dat was een hele uitdaging voor ons, zeker als je al een glimp opvangt van al dat moois. Trots op onszelf stoppen we pas bij Rainbowpoint, waar we ... ja we kunnen eigenlijk niet de juiste woorden vinden, om te beschrijven hoe bijzonder mooi dit is. 

Al genietend liepen we een kleine ronde, waarbij we een springend hertje, een specht en eekhoorntjes zagen. Na een fotosessie met een boom en ravijn, lunchten we zittend op de rand van de achterbak van onze auto. 

Toen mochten we eindelijk alle stops gaan doen. Met de GoPro, mobiele telefoons en de spiegelreflex in de aanslag, hebben we schietend en knippend de route afgelegd. 

Het mooiste hadden we voor het laatst bewaard, de Navajo Loop Trail. Al zigzaggend daalden we steeds dieper de kloof in. Omgeven door verschillende tinten van oranje en rood licht, komen we uit bij een soort oase. Het groen van de bomen geeft een prachtig contrast bij al het oranje. 

Terwijl we op het diepste punt waren, hoorden we ver boven ons het eerste gedonder. Ja, ook dondergrijs kleurt goed bij oranje. Het looptempo werd versneld, hoewel we natuurlijk werden afgeremd door onze fotostops, want zo is het uitzicht ook mooi ... en zo ook ... en zo nog mooier. Bij elke bocht leek het nog mooier te worden en gelukkig was het onweer nog ver weg. 

We hadden binnen het uur weer boven kunnen zijn, maar ons is dat natuurlijk niet gelukt, 2,5 uur later kwamen wij de kloof pas uit, haha. 

Ondertussen was het nu echt donkergrijs geworden, tijd om onze ranch in Zion op te gaan zoeken.

Na een extra stop bij de Red Canyon, deze was namelijk ook gigantisch mooi, reden we nu eindelijk door. 

Onze Mountain Ranch lag er zo schitterend bij dat Dirja een soort van spastische kreet en stuiptrekking kreeg. Yvonne schrok zich kapot, maar zag gelukkig snel dat dit van enthousiasme was 😱😂.

Na een begroeting van Betty de huisbizon

(een weeskalfje gelukkig), heerlijk eten in het restaurant én een donkere tocht terug naar het huisje, zit de dag van 14,5 uur erop. Tijd om te slapen! 

Liefs! X